Zaterdag, 18 juli, 03:30u. Het geluid van schrille wekkerdeuntjes vult de slaapzaal en doet mij ontwaken uit een korte onrustige slaap. Ik ben blij dat ik wakker ben, want na maanden uitkijken naar deze dag mag ik eindelijk. De Eiger Trail! Mijn eerste ultra met een afstand van 51 km en 3100 hoogtemeters. Een vervroegde start om 06:00u wegens voorspeld onweer in de middag, maakt dat het tijd is om op te staan. Alles ligt al klaar. De vorige dag heb ik uitgebreid mijn racevest ingepakt en startnummer bevestigd. Mijn spullen zijn er klaar voor. Nu mijn lichaam nog. Koffie!
Het was de afgelopen dagen goed vertoeven in zonnig Grindelwald. Met de trailreis van MudSweatTrails verblijf ik hier samen met een grote groep enthousiaste deelnemers in het gezellige Mountain Hostel. We werden uitstekend verzorgd door het MST team met smakelijke lunches en avondmaaltijden. Met de voorraad koolhydraten zit het wel goed.
We wandelden donderdag over een deel van het parcours vanaf liftstation First. Prachtig uitzicht. ‘s Avonds kregen we een briefing van de organisatie, werd een klein deel van onze materialen gecontroleerd (je dient een aantal items verplicht mee te nemen) en kregen we het startnummer. Op vrijdagochtend een fijne yogasessie, buiten in het gras met uitzicht op de Eiger- noordwand. Nee, slecht had ik het in de aanloop naar de wedstrijd niet.
Zaterdag, 05:30u. Grindelwald slaapt nog als ik de wandeling maak richting de start in het centrum van het dorp. De zon, nog verstopt achter de bergen, maakt de temperatuur aangenaam. Het is fris, maar niet te koud. Het zachte ochtendlicht geeft de omringende pieken een mysterieuze gloed.
Om 05:45u start de eerste groep. Dit zijn de lopers die als doel hebben binnen 10 uur te finishen. Ik zit in de 2e groep, een kwartier later. Prima, want ik heb nog geen idee hoe lang ik over deze tocht ga doen. Licht gespannen over wat komen gaat controleer ik nog maar eens mijn racevest en laat mijn horloge alvast zoeken naar een GPS signaal. Dan, om 06:00u: het startschot. Geen ontkomen meer aan. Het avontuur is begonnen.
We worden aangemoedigd langs de weg het dorp uit. Het is zo’n 8 km naar de eerste verzorgingspost, Grosse Scheidegg, 1000 meter hoger. Het is dus al snel tijd om te klimmen en ik klap mijn stokken uit. Aangezien het 2e deel van het parcours een zeer lange afdaling bevat, ben ik van plan mijn benen zoveel mogelijk te ontzien tijdens de klim. Zoveel mogelijk mijn stokken gebruiken dus. Na een uur en 20 minuten ploeteren kom ik aan bij de eerste verzorgingspost.
Vanaf Grosse Scheidegg is de stijging wat vriendelijker en kan er zo nu en dan weer gerend worden. Ver beneden in het dal ligt Grindelwald. Het uitzicht op de omringende toppen en de Oberer Grindelwaldgletscher is prachtig. De zon is inmiddels tevoorschijn gekomen. Een laagje sluierbewolking maakt de temperatuur nog behaaglijk. De afgelopen dagen was het behoorlijk warm in Grindelwald en ik hoop dat het vandaag uit te houden zal zijn.
Bij het passeren van het liftstation First loop ik over een bekend stukje. Hier hadden we donderdag een wandeling gemaakt. Een breed pad klimt richting een klein bergmeer, waar de route afbuigt naar links. Hier begint een technischer stuk met meer rotsen op een smal pad en later een afdaling van 400 meter. Terwijl ik samen met een lange sliert lopers over het pad ren, duikt er links opeens een helikopter op. Hij draait en blijft stil hangen naast de bergwand. Uit de opengeslagen deur kijken camera’s onze richting. Kippenvel.
Bij de verzorgingspost Oberläger Bussalp eet ik even goed. Wat pinda’s. Een gel. Er staat een klim te wachten, de laatste grote. Over een afstand van ongeveer 3 kilometer moeten we 600 meter klimmen naar de top van de Faulhorn. Ik zie een lange sliert lopers voor me. Het gebouwtje op de top is al zichtbaar, maar lijkt nog zo ver weg. Dit gaat even duren.
De klim valt me zwaar en ik ben blij als ik begin aan het laatste stukje richting de top (2695m). Hier lijkt het wel weer even beter te gaan en een koel briesje blaast mijn warmte weg. Een heerlijk gevoel als ik de top bereik en verwelkomd word door de MST crew. Het is druk hier bij de verzorgingspost. En er is cola! Cola, iets wat ik normaal nooit drink is tijdens duursport een soort magisch wonderdrankje. Ik gooi er ook nog een buisje magnesium achteraan om kramp te voorkomen later in de wedstrijd en ben weer klaar om te vertrekken.
Ik heb nu 25 km afgelegd en vanaf hier begint een lange afdaling. Feest! Ik spring van steen naar steen. Het uitzicht is hier schitterend. Op sommige plekken naast het pad ligt nog sneeuw. Inmiddels is het vrij koel geworden en het begint zachtjes te regenen. Het maakt al snel dat de stenen glad worden. Oppassen dus. De regen houdt niet zo lang aan en niet veel later loop ik alweer in een waterig zonnetje. Het voorspelde onweer blijft gelukkig uit tot laat in de avond.
Na een lange afdaling over mooie paadjes en prachtig zicht op de lichtblauwe Brienzersee kom ik aan bij de verzorgingspost Schynige Platte. Hier eet ik chips en drink weer cola. Het lijkt wel een kinderfeestje. Ik houd de stop kort en ga snel weer verder. Het is tijd voor het bos.
Door het bos is het een lange afdaling naar het dal. Het pad is technisch en ik moet goed uitkijken waar ik mijn voeten plaats. De snelheid gaat omlaag. Het is erg mooi, maar er lijkt geen eind aan te komen. Ik begin toch wel een beetje moe te worden. Misschien niet zo vreemd na ruim 7 uur. Halverwege het bos is er opeens een steile klim. Daar had ik niet op gerekend en de klim gaat moeizaam. Ik ben blij als het pad weer naar beneden gaat.
Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik de 43 km gepasseerd ben. Dit is de langste afstand die ik ooit gelopen heb en ik vier het stilletjes in mijn hoofd. Het laatste stukje naar Burglauenen is zeer steil, en mijn tenen steken zowat uit de voorkant van mijn schoenen. Een afdaling door een weiland en dan is daar de laatste verzorgingspost. Ik loop over de tijdregistratiemat richting de tafels met eten en drinken. Door de speakers klinkt de soundtrack van de Eiger Trail (jazeker, ze hebben een eigen lied!). Het is een kazig rocknummer wat zo uit een jaren ‘80 film lijkt te komen. ‘Are you ready to win the raaaaace, you hart is pumping at a faster paaaaaace’. Met een glimlach pak ik een stuk watermeloen van de tafel.
Na Burglauenen is het nog maar 6 km door het dal richting Grindelwald. De route gaat langs een rivier en over een brede asfaltweg langzaam omhoog. De benen zijn op en het voelt als de langste 6 km ooit. Ik wissel rennen en wandelen af. Kijkend op mijn horloge zie ik dat ik nog net binnen de 9 uur zou kunnen finishen. Ik had halverwege wel het idee dat binnen de 10 uur zou lukken, maar dit zorgt voor een nieuwe uitdaging. Met nog maar 10 minuten te gaan moet ik nog 1 km afleggen. Dat moet lukken.
Opeens is daar een klim tussen weilanden. Nou denk ik dat zelfs een bobbel in de weg me nog lastig had geleken, maar dit is best een flinke klim. Gemeen zeg. Daar had ik niet meer op gerekend. Mijn stokken, die ik net had ingeklapt, gaan weer uit. Ik ploeter omhoog en begin te twijfelen of binnen de 9 uur gaat lukken. Het zal er om hangen.
Eindelijk boven loop ik door een steeg naar de winkelstraat van Grindelwald. Iemand heeft de tuinsproeier op het pad gericht. Ik laat mijn overhitte hoofd afkoelen door er recht doorheen te lopen. In de winkelstraat wordt me van alle kanten ‘bravo’ toegeroepen. Dit is een heerlijk gevoel, wetende dat ik de klus ga klaren. Ik hoef nu alleen nog door een smal pad tussen hekken, over een speciaal aangelegd ‘finishbruggetje’ en een klein recht stukje rechtdoor. Dan ben ik er. Ik kijk inmiddels niet meer op mijn horloge en geef nog even gas. Ik hoor mijn naam en zie de MST crew staan bij de brug. High fives, een paar sprongen over de brug en voluit richting de streep. Ik druk op het knopje van mijn horloge en kijk op de display: 08:59:48. Yes!