Zondag, 3 mei. De Koning van Spanje Trail, inmiddels een klassieker op de Nederlandse trailkalender, vindt dit jaar al weer voor de 5e keer plaats. In de heuvels van Zuid-Limburg, met start en finish in pittoresk Gulpen. Een bijzondere plek voor mij, want hier werd 3 jaar geleden mijn interesse gewekt voor het hardlopen over onverharde paden.
In het voorjaar van 2012 maakte ik hier namelijk kennis met trailrunning via een clinic van MudSweatTrails (cadeau gekregen van mijn vriendin) en deed ik aansluitend mee met mijn eerste trailwedstrijd: de 12 km afstand van de Koning van Spanje Trail. Nu, 3 jaar later, wordt dit mijn 4e deelname aan de ‘Koning’. Inmiddels natuurlijk de langere afstand, vandaag 37 km. Een goede voorbereiding op de Eiger Trail in juli en een mooi moment om mijn fitheid op de klim te testen.
Na een brakke nacht in een nogal gehorig hotel in Valkenburg (misschien had het met de prijs te maken), reis ik met de bus naar Gulpen. De weersvoorspelling ziet er niet best uit voor vandaag, maar ondanks een grijze lucht is er nog geen spatje te bekennen. Het voelt zelfs wat warm en benauwd.
Bij het klim & outdoorcentrum ROCCA in Gulpen een vertrouwd aanzicht van de drukte rondom de startlocatie. Zo’n 1300 deelnemers zijn vandaag aanwezig voor de verschillende afstanden. Muziek klinkt uit de speakers, kraampjes tonen de mooiste trail materialen en een springkussen verzorgt vermaak voor de kleinsten. Ik haal mijn startnummer op, drink bij de bar nog even koffie en maak mij klaar voor de start om 10.50.
Onder het luide gezoem van een camera drone leg ik samen met bijna 400 andere deelnemers de eerste meters af. Ik heb er zin in en stel me in op 4 uur hobbelen door de ‘Nederlandse bergen’. De eerste klim begint al snel en ik neem me voor rustig aan te starten. Met korte stapjes en een hoge pasfrequentie de heuvel op. Het is warm en ik zweet bovenaan al weer als een otter. Tijdens de afdalingen voel ik me zelfverzekerd en ga lekker hard naar beneden.
Na ongeveer 8 km dient er, zoals gebruikelijk, een oversteek te worden gemaakt door een riviertje. Natte voeten verzekerd. Er staan hier veel toeschouwers die misschien wel stiekem hopen dat je languit gaat of een schoen verliest in de modder. Enige druk is dus wel aanwezig. Gelukkig weet ik mezelf zo ‘stoer’ mogelijk aan de overkant te krijgen en met (nog beide) soppende schoenen ren ik door.
Bij de eerste verzorgingspost op 12 km gooi ik een beker water over mijn hoofd om af te koelen. Ik drink wat water, grabbel een paar winegums en ga weer verder. Ik voel me nog prima en probeer mijn tempo constant te houden. Niet te hard om zo nog wat te bewaren voor later.
De daar op volgende 10 km verloopt eigenlijk zonder noemenswaardigheden. Ik probeer zoveel mogelijk te genieten van het uitzicht, wat door het hoogteverschil vaak erg fraai is. Bij de tweede verzorgingspost op 24 km neem ik even de tijd om goed te eten. Pinda’s, pretzelsticks en een gel. Ik vul mijn flesje bij met water.
De klimmetjes beginnen nu wel echt zwaar te voelen en ik wandel stevig omhoog, soms met de handen op de knieën. Het is inmiddels aan het regenen, de verkoeling is welkom. Ik stel mij er mentaal op in dat er ten opzichte van voorgaande jaren een andere finale zit in het parcours. In de laatste kilometer dient namelijk nog de Gulperberg beklommen te worden.
Tijdens deze klim kan ik de bekende klanken van de doedelzakspeler bij de finish al horen. Als ik bovenaan gekomen de laatste afdaling naar de finish zie, gaat er een golf van energie door me heen. Blij dat het weer gelukt is en ik heelhuids de tocht heb doorstaan zet ik nog even aan richting de finish. Mijn tijd is 03:42:18.
Het regent inmiddels hard, maar het maakt me niet uit. Doorweekt sta ik, met in één hand een alcoholvrije Erdinger en in de andere een dikke punt vlaai, glimlachend na te genieten. De Koning was weer mooi.